Capitulo 33 [Amor que sobrevivira todo]

"Czas płynie, świat się zmienia, płyną łzy, znikają marzenia..."

- Ale jak to? - spytała zdziwiona Violetta
- Po prostu państwo Verdas i my mamy założoną wspólną firmę we Włoszech którą dotychczas prowadzili nasi rodzice oraz ich rodzice. Niestety są oni coraz starsi i zrezygnowali z pracy. Firma nie może zostać bez szefa, więc my i Verdasowie się przeprowadzamy.

Szatynka nie mogła w to uwierzyć. Z dnia na dzień przeprowadzają się, a na dodatek rodzina Verdasów również. Ze łzami w oczach spojrzała na Angie oraz Pablo po czym odeszła. Udała się do swojego pokoju. Wchodząc trzasnęła ze złości drzwiami. Wzięła z szafki długopis oraz pamiętnik który otworzyła na odpowiedniej stronie.

Drogi pamiętniku!

Dawno tu nie pisałam. Ale teraz potrzebuję się komuś wygadać, ale nie mam komu.
Nie mogę w to uwierzyć. Wyprowadzamy się.. Ta dziwka o imieniu Megan niestety też. Nienawidzę jej. Zniszczyła mi życie po raz drugi.. To przez nią zerwałam z Leonem. Naprawdę myślałam, że on jest inny, że nam się uda, że będziemy razem szczęśliwi. Może to głupie, ale często wyobrażałam sobie naszą wspólną przyszłość. Myślałam, że to uczucie przetrwa wszystko, że parę lat później będziemy oczekiwać dziecka i wpatrywać się w siebie tak jak na początku. Mimo że znaliśmy się krótko, bardzo dobrze się rozumieliśmy, czułam że jesteśmy dla siebie stworzeni. Jeszcze słowa naszych znajomych tego typu, że do siebie pasujemy dawały mi więcej wiary w nas.

Teraz udaję, że nic do niego nie czuję. Cóż tak łatwiej niż starać się. Wytrzymam. Choćbym miała patrzeć na niego przegryzając wargi, dławiąc się łzami, wytrzymam.

Zamknęła swój pamiętnik. Nie miała siły, ani ochoty w nim pisać. Nagle usłyszała pukanie do drzwi. Nie miała ochoty z nikim rozmawiać, ale jednak powiedziała ciche "proszę". Do pomieszczenia wszedł Leon.

- Violu..

- Teraz to ja coś Tobie powiem. Dziwnie jest, nie rozmawiać z Tobą, nie widzieć Cię. Poznaję inny wymiar samotności, już nie ma łez ani emocji, między nami tylko pustka. Idę dalej sama, choć niby są ludzie, którzy chcą mi towarzyszyć, wolę nie, znów zranią słowem wypowiedzianym pochopnie, milczeniem. Za którymś razem nie będzie tłumaczeń, przeprosin, nikt nie zatrzyma moich myśli, smutku, rozczarowania. Nie chcę nikogo, wykończyły mnie nadzieje na spełnienie, za bardzo chciałam, za mocno wierzyłam, za długo czekałam. Może takim jestem człowiekiem dziwnym, że się ze mną inaczej nie da niż raniąc? - powiedziała ze smutkiem w oczach.

- Nie mów tak.

- A jak? Powiedz mi po cholerę się w Tobie zakochałam!?

- Violu ja Cię kocham..

- Ale zraniłeś mnie i doskonale o tym wiesz.

- Przepraszam.

- Myślisz, że jedno "Przepraszam" załatwi wszystko?

- Chciałbym żeby tak było.

- Ale tak nie jest i nie będzie. Najwyraźniej nie jest nam dane być razem.

- Ale czemu? Oboje się kochany.

- Ale jakoś wolałeś pomóc wtedy tamtej suce.

- Popełniłem błąd. Każdy je popełnia. Czemu nie możesz dać mi jednej szansy?

- Bo Ci się nie należy.

Chłopak ostatni raz spojrzał na siedemnastolatkę, a następnie wyszedł z pokoju.

♥♥♥

Hejka moi kochani ;)

Tak oto prezentuje się ten rozdzialik ;)

Mam nadzieję, że wam się podoba ;)

Do następnego ;)

Trzymajcie się ziomezki ;)