Capitulo 37 [Amor que sobrevivira todo]

"Życie stawia mi poprzeczki coraz wyżej,a ja nie umiem ich przeskoczyć..."

- Leon zanim podejmę decyzję powiedz mi, że nigdy mnie nie zranisz - powiedziała patrząc na miliony cudownych gwiazd.
- Nie zranię Cię nigdy.. Obiecuję.
- Kiedyś też mi to obiecywałeś - powiedziała.
- Ale teraz Ci to przysięgam.
- Boję się..
- Czego?
- Że znowu mnie zranisz. Nie chcę potem żałować, że Ci zaufałam. - powiedziała smutnym głosem.

- Jak mam Ci udowodnić, że Cię nie zranię?
- Po prostu bądź przy mnie i nigdy mnie nie opuszczaj - powiedziała łagodnym tonem.
- Zawsze będę przy Tobie bo Cię kocham. Kocham Cię najbardziej na świecie - delikatnie przytulił szatynkę.
Violetta nie opierała się, od razu wtuliła się w tors szatyna.
- Co powiesz na spacer? - spytał po chwili.
- Chętnie - odpowiedziała z delikatnym uśmiechem na ustach.
- To za 10 minut po Ciebie przyjdę.
Oboje uśmiechnęli się. Violetta przez okno wróciła do swojego pokoju, a Leon przez drugie okno wrócił do swojego pokoju (Od aut. Verdasowie i Castillo mają połączone domy, a Leon i Violetta przez okno mogą wyjść na dach w te samo miejsce ;p)

Dwójka przyjaciół spacerowała mieście trzymając się za rękę. Wiatr muskał ich śnieżno białe twarze. Mimo, że wiał delikatny wietrzyk to nie było, aż tak zimno. Po jakimś czasie dotarli na plażę. Akurat widoczny był piękny zachód słońca. Szatynkę zachwycił ten widok. Usiedli na piasku i zaczęli obserwować to piękne zjawisko. Cieszyła się, że w tym momencie towarzyszy jej nie kto inny jak Leon. Kochała go i każda minuta bez jej przyjaciela była stracona. Żałowała, że nie jest dla niej kimś więcej. Z jednej strony chciała tego, a z drugiej ciągle bała się, że zostanie zraniona. Była zadowolona, że chociaż się przyjaźnią.
- Chciałabym, żeby tak było zawsze - szepnęła.
- Jak?
- Tak.. dobrze.
- I będzie. Obiecuję słoneczko, że tak będzie - delikatnie pocałował ją w czoło.

- Dziękuję za ten spacer. Poprawiłeś mi humor - powiedziała brązowo oka z ogromnym uśmiechem na ustach.
- Przyjemność po mojej stronie.
- Kiedy się znowu zobaczymy?
- A kiedy byś chciała?
- Może jutro?
- No dobrze. W takim razie jesteśmy umówieni,
- Do zobaczenia jutro - Violetta pocałowała swojego przyjaciela w policzek, a następnie udała się do domu.

Hejka ;)

Przychodzę do was z rozdziałem ;)

Niestety krótkim rozdziałem, ale nie mam zbyt dużo czasu żeby napisać dłuższy.

Przepraszam, że tak rzadko dodaję rozdziały, ale niestety szkoła ;/

A ja w przyszłości chciałabym iść na prawo, więc teraz chcę się dobrze uczyć.

Mam nadzieję, że nie macie mi tego za złe.

Kocham was <3

Nie wiem kiedy kolejny rozdział ;)

Zapraszam na mojego bloga z OS:

http://enjoy-your-life-and-never-give-up.blogspot.com/

Do następnego <3

Adios kochani ;)