Capitulo 35 [Amor que sobrevivira todo]

"Żałuję że cię znałam,

 żałuję że kochałam,

 bo nie wart jesteś żadnej łzy"

Szatynka ciągle wpatrywała się w widoki za oknem, a w samochodzie było tylko co jakiś czas słychać radio. Dwójka nastolatków nie rozmawiała ze sobą. Leon co jakiś czas próbował rozpocząć rozmowę, ale siedemnastolatka nie miała na to ochoty. Po paru godzinach zatrzymali się na postój. Violetta wysiadła z samochodu żeby rozprostować nogi. Usiadła na białej ławeczce niedaleko samochodu. Z dala od wszystkich. Musiała przemyśleć parę rzeczy. Wiatr muskał jej śnieżnobiałą cerę. Jej włosy rozwiewały w każdą stronę.
Nagle usłyszała jak ktoś siada obok niej. Nie zwróciła na to zbytnio uwagi. Nagle poczuła jak ta osoba delikatnie obejmuje ją ramieniem. Zdziwiła się. Spojrzała na tą osobę którą okazał się być jej były chłopak. Westchnęła. Dobrze czuła się w jego ramionach, ale nie mogła na to pozwolić. Zdjęła jego rękę ze swojego ciała.
- Violu proszę daj mi jeszcze jedną szansę.
- Nie. - odpowiedziała bez zastanowienia.
- Kocham Cię.
- Szkoda, że nie pomyślałeś o tym wcześniej.
- Jak mam Ci udowodnić, że jesteś dla mnie najważniejsza?
- Sądzę, że to niemożliwe.
- Jest to możliwe, ale ty nie chcesz tego zauważyć.
- Być może tak.
- Powiedz mi prosto w oczy, że mnie nie kochasz i nie chcesz mnie znać to zniknę z Twojego życia. Będziemy udawali, że nigdy się nie poznaliśmy. Wystarczy, że mi to powiesz.
Szatynka nie potrafiła tego zrobić. W głębi serca kochała go i chciała mieć go na co dzień. Ale wiedziała, że to niemożliwe.
- Nie powiem tego.
- Czemu?
- Bo jestem głupią idiotką i nadal cholernie Cię kocham!
Chłopak bez zastanowienia wpił się w usta szatynki. Dziewczyna pod wpływem chwili odwzajemniła pocałunek. Brakowało jej tego. Wiedziała, że nie powinna, ale nie chciała przerywać wykonywanej czynności. Po około dwóch minutach opamiętała się. Oderwała się od niego i jak najszybciej wróciła do samochodu. Wsiadła do niego i zastała już tam panią Verdas. Rozsiadła się na fotelu i odetchnęła. Po chwili w pojeździe znalazł się również młody Verdas. Uśmiechnął się do brązowo-okej. Nie odwzajemniła. Wstydziła się swojego czynu? Chyba tak. Mimo, że było jej bardzo przyjemnie to nie mogła mu tak wybaczyć. Nie potrafiła? A może nie chciała. Najwyraźniej tak. Po swoich krótkich przemyśleniach oparła głowę o fotel, a następnie zasnęła.

Krucha szatynka budziła się pod wpływem głosu z radia. Delikatnie otworzyła oczy. Zauważyła, że jej głowa leży na czyichś kolanach. Było jej bardzo wygodnie. Wstała i rozejrzała się. Dalej była w samochodzie. Zauważyła śpiącego Leona. Podobał jej się ten widok. "Wygląda słodko jak śpi" - pomyślała. Od razu odgoniła od siebie te myśli. Była śpiąca, oparła się o szybę i próbowała zasnąć, ale niestety jej się to nie udawało. Cholernie bolał ją kręgosłup, a jej głowa obijała się o szybę. W końcu przełamała się. Ułożyła głowę na klatce piersiowej Verdasa i krótko potem zasnęła.

Hejka moi kochani <3

Co tam u was? <3

U mnie w miarę ;)

Szału nie ma, dupy nie urywa ;)

Mam nadzieję, że rozdział wam się podoba ;)

ZAPRASZAM DO BARDZO WAŻNYCH POSTÓW.

TU i TU

Czytasz - komentujesz - motywujesz <3

Do następnego <3

Adios misiaki <3