Capitulo 38 [Amor que sobrevivira todo]

"Oszukam czas...zapomnę o złych ludziach,których znam..."

Rozdział dedykowany mojemu prosiaczkowi <3

Dziewczyna stoi przed lustrem wpatrując się w swoje odbicie. Jej przyjaciel zachęcił ją na Halloween na które nie ma zbytnio ochoty. Słyszała od niego, że zamierza się przebrać za jakąś straszną postać, więc ona postanowiła być zombie. Według siebie wyglądała okropnie, ale z drugiej strony podobał jej się "make up" który wykonała. Spojrzała w lustro i przeraziła się. Za nią stała postać z białą twarzą i wyciętym uśmiechem.
Po jej twarzy spływała krew. Zanim zdążyła krzyknąć osobnik stojący za nią zakrył jej usta. Była przerażona. 

- Tylko nie krzycz. - szepnął.

- Kim jesteś? - spytała kiedy zdjął jej rękę z ust.

- Domyśl się kochanie.

Szatynka zaczęła się zastanawiać. Po chwili wiedziała z kim rozmawia.

- Leon.. przestraszyłeś mnie! - krzyknęła.

- Przepraszam. Ale to w końcu Halloween. A tak w ogóle ślicznie wyglądasz.

- Ja bym tego ślicznym nie nazwała. Wyglądam przerażająco.

- Ty we wszystkim wyglądasz przepięknie.

Dziewczyna zarumieniła się pod wpływem komplementu chłopaka, ale za wszelką cenę nie chciała tego pokazać. Odwróciła głowę w drugą stronę.

- Idziemy?

- Jasne. Masz torby na cukierki?\

- Oczywiście. Chodźmy.

Złapał siedemnastolatkę za rękę i oboje wyszli z domu.

Po paru godzinnym chodzeniu podeszli do kolejnego budynku mieszkalnego i zapukali do drzwi.

- Cukierek, albo psikus - powiedziała z uśmiechem na ustach.

Kobieta w średnim wieku wsypała im do toreb trochę cukierków. Nastolatkowie podziękowali, a następnie trzymając się za rękę udali się do kolejnego domu. W swoich strojach wyglądali cudownie, a zarazem strasznie. Gdyby nie Verdas Violetta nie pomyślałaby o tym, żeby obchodzić halloween. Kiedy zapukali do kolejnych drzwi otworzył im mężczyzna w średnim wieku.

- Cukierek, albo psikus - powiedzieli.

Facet bez słowa zamknął im drzwi przed nosem.

- Phi.. co za cham.

- Psikus? - spytała z szerokim uśmiechem?

- Psikus - na jego ustach również pojawił się ogromny uśmiech.

Wyciągnęli z torby dwie tubki pasty i zaczęli smarować mu drzwi. Co chwilę się śmiali. Po paru minutach ich "dzieło" było skończone. Chcąc uniknąć konfrontacji jak najszybciej odbiegli w stronę kolejnego budynku. Zadzwonili dzwonkiem i czekali. Po chwili otworzyło im jakieś małe dziecko. Kiedy ich zobaczyło zaczęło krzyczeć i biegiem udało się do środka.

- Chyba lepiej iść - powiedział Leon.

Wziął szatynkę za rękę i odbiegli z tego miejsca. Kiedy byli już w wystarczającej odległości zaczęli iść normalnym tempem.

- Leon nogi mnie bolą - szatynka zaczęła marudzić.

- W takim razie wracamy do domu?

- Jasne. - uśmiechnęła się delikatnie.

- Dziękuję za bardzo udany wieczór. Świetnie się bawiłam - oznajmiła po czym delikatnie się uśmiechnęła.

- Cieszę się z tego powodu.

- To do.. zobaczenia jutro?

- Oczywiście. Do zobaczenia jutro. Dobranoc - pocałowała go w policzek.

- Dobranoc słoneczko.

Spojrzeli na siebie z uśmiechem na ustach po czym odeszli w swoją stronę.

Hej ;)

Tak, wiem.

Rozdział słaby jakościowo, a na dodatek spóźniony.

Halloween było trzy dni temu, a ja dodaję dopiero dziś.

Przepraszam.

Wiem, że to nie wystarczy, ale jednak lepiej się czuję jak was za to przepraszam :)

Wiem, że pewnie macie mi to za złe,

Po prostu nienawidzę szkoły -,-

Spalić szkołę! ;D

Kto mi pomoże? ;D

Chciałabym was zaprosić na bloga którego prowadzę z Madzią, Li Comello, Vicky B-Lover, Opinistką ;3, Fedemiła Forever i Juluś ;*.

Jest tam parę One Shotów o różnych parach.

A może wam jakiś się spodoba? ;)

Zapraszam :)

http://enjoy-your-life-and-never-give-up.blogspot.com/

Kocham was <3

Do następnego <3

Adios misiaki <3