Rozdział 4 [Smile]

Castillo i Verdas już od piętnastu minutach czekają na Ludmiłę i Marco przy okazji powtarzając ich plan. Po paru minutach usłyszeli dzwonek do drzwi. Dwudziesto-paro latek udał się w stronę drzwi które otworzył. Po chwili wrócił do salonu z Ludmiłą i Marco. Violetta wraz z Leonem już wcześniej ustalili, że obejrzą horror, żeby blondynka się bała i przytulała do jego brata.
Brązowo-oka niechętnie zgodziła się na propozycję starszego Verdasa chociaż prawdę mówiąc bała się oglądać horrory. Ale wiedziała, że dla przyjaciółki może zrobić wszystko. Blondynka wraz z brunetem usiedli na kanapie, a Violetta z Leonem usiedli na podłodze na poduszkach które rozłożyli kilkanaście minut wcześniej. Włączyli film który zaczęli oglądać.

(*•*)

- Ludmiło możesz mi przynieść kawę? - spytał zaspanym głosem.
- Jasne. Za pięć minut Ci ją dostarczę.
- Dziękuję.
Odłożył telefon na miejsce i delikatnie ziewnął. Oglądali filmy do bardzo późna, ale miał satysfakcje z tego, że Ludmiła przytulała się z Marco. Miał nadzieję, że w końcu jego brat będzie szczęśliwy. Wiedział, że będąc z nią taki będzie. Zdawał sobie sprawę z tego, że to nie nastąpi tak szybko. Było widać, że nie umieją wyznać sobie nawzajem uczuć, więc sądził, że jego obowiązkiem było im pomóc. Po chwili usłyszała pukanie. Kiedy powiedział donośne 'proszę' do środka weszła blondynka z kawą.

(*•*)

Verdas już od kilku godzin siedzi w gabinecie i przesłuchuje dziewczyny. Do tej pory nie znalazł, żadnej która nadawałaby się na jego asystentkę. Powoli przestał wierzyć w to, że którakolwiek będzie się nadawać na tą posadę. Po chwili usłyszał pukanie do drzwi. Powiedział donośne 'proszę', a brunetka weszła do środka. Leon wskazał gestem ręki na krzesło. Dziewczyna usiadła na nim po czym przyjaźnie spojrzała na dwudziestoparolatka.

- Dzień dobry. Nazywam się Francesca Cauviglia - powiedziała z uśmiechem, a następnie podała mu rękę.

- Dzień dobry. Leon Verdas - uścisnął jej dłoń - W jakiej pani sprawie przyszła?

- Ja w sprawie posady asystentki.

- Mogę prosić CV?

- Jasne. Proszę. - podała mu do ręki ciemno niebieską teczkę.

Otworzył ją, wyjął papiery po czym zaczął czytać. Był zadziwiony. 

- Zna pani, aż 5 języków? - spytał zdziwiony.

- Tak. Umiem mówić biegle po włosku, angielsku, hiszpańsku, francusku i po niemiecku - oznajmiła z uśmiechem.
- Podziwiam panią. Jak pani się chciało uczyć tak wielu języków? - spytał zaciekawiony.
- Byłam ciekawa jak różnią się od mojego ojczystego języka. A zresztą bardzo lubią podróżować, a wiadomo, że bez znajomości języków jest to niemożliwe. Od kiedy miałam 6 lat zaczęłam się ich uczyć. A obecnie mam 23 lata i myślę, że dużo osiągnęłam. - powiedziała wpatrując się w Leona z uśmiechem.
- Ma pani jakieś doświadczenie? - spytał odkładając kartkę na biurko.
- Tak. Byłam asystentką w paru firmach.
- W takim razie gratuluję. Ma pani tą pracę - uśmiechnął się i podał jej dłoń.
Dziewczyna zignorowała to. Podeszła do niego i po prostu przytuliła.
- Dziękuję. To wiele dla mnie znaczy - powiedziałam zadowolona.
- Nie ma za co - oznajmił gładząc ją po plecach.
Uśmiechnął się pod nosem.

(*•*)

Kolejny rozdział.

Leon i Violetta nadal próbują spełnić swój plan.

A do opowiadania doszła kolejna osoba.

Jak to wszystko się skończy?

Czytasz - komentujesz - motywujesz.

Zapraszam:
http://enjoy-your-life-and-never-give-up.blogspot.com/
Do następnego.

Adios.