Rozdział 5 [Smile]

- Ludmiło mogłabyś prosić do mnie Violettę? - uśmiechnął się.
- No jasne. Chcesz może kawę?
- Nie dziękuję.
Rzucił jej przyjazne spojrzenie, a następnie udał się do swojego gabinetu, gdzie spotkał Francesce siedzącą przy biurku. Podszedł do niej i przywitał się całusem w policzek.
- Cześć - powiedział przyjaznym tonem.
- Cześć. Pomóc Ci z czymś? - spojrzała na niego.
- Nie dziękuję.

Nagle rozległo się głośne pukanie, a do środka weszła Violetta.
- Leon o czym chciałeś..
Nagle jej spojrzenie skierowało się na brunetkę.
- Violu poznajcie się to jest Francesca. Francesco to jest Violetta.
- Jeśli tylko po to mnie wezwałeś to daruj sobie bo mam dużo pracy.
- Nie tylko po to. Musimy porozmawiać. Pójdziemy się przejść?
- Jasne - uśmiechnęła się.
Verdas pożegnał się z Cauviglią, a następnie oboje wyszli z firmy. Udali się do pobliskiego parku w którym mogli na spokojnie porozmawiać.
- O czym chciałeś ze mną porozmawiać? - spytała kiedy usiedli na ławce.
- O Ludmile i Marco.
- Nie mogliśmy porozmawiać o tym w firmie? - spytała wkurzona.
- Mogliśmy, ale przy okazji chciałem się przewietrzyć.
- To mów co masz do powiedzenia.
- Musimy wymyśleć kolejną okazję przy której mogliby się do siebie zbliżyć.
- I rozumiem, że ja mam Ci pomóc?
- Siedzimy w tym planie razem, więc dobrze by było jakbyś mi pomogła.
- To może urządzimy kolację dla czworga: dla Ciebie, mnie, Ludmiły i Marco. Ja po jakimś czasie powiem, że źle się czuję i poproszę, żebyś mnie odwiózł bo nie chcę wam psuć wieczoru, a ty się zgodzisz.
- Myślisz, że to wypali?
- Raczej tak.
- To mamy ustalone?
- Tak.
- Marco kiedyś dał mi klucze do swojego mieszkania, więc zwolnimy się wcześniej i zrobimy kolację u niego pod pretekstem, że moje mieszkanie jest za małe.
- W takim razie do zobaczenia potem.
Delikatnie się uśmiechnęła, a następnie odeszła.

(*•*)

- Leon za 5 minut mamy konferencję - powiedziała Francesca delikatnie się uśmiechając.

- Ale jak to? - spytał zaskoczony - czemu nikt mnie nie powiadomił?

- Myślałam, że Ludmiła Ci powiedziała.

- Nie powiedziała. Przecież ja nie jestem przygotowany - zdenerwował się.

- Leon przecież ja Ci pomogę - złapała go za rękę.

Spojrzał na ich złączone dłonie i momentalnie się uśmiechnął.

- Dziękuję - przytulił uroczą brunetkę.

(*•*)

- Francesca uwielbiam Cię - powiedział wychodząc z sali konferencyjnej. - Dziękuję, że mi pomogłaś.

- Nie masz za co dziękować dla mnie to sama przyjemność.

- Jakoś się odwdzięczę, a teraz przepraszam, ale muszę iść. Mogłabyś mi odwołać wszystkie spotkania? - spytał błagalnie.

- Jasne.

- Dziękuję - pocałował ją czule w policzek, a następnie wyszedł z firmy.

(*•*)

Witam wszystkich ;)

Tak się prezentuje rozdział :)

Na razie akcje się wolno rozwija, ale potem się to zmieni.

Mam nadzieję, że rozdział wam się podoba.

Czytasz - komentujesz - motywujesz

Do następnego.

Adios ;*