Rozdział 9 [Smile]

Szatynka już od pół godziny czekała na Verdasa który się spóźniał. Była zła, że zlekceważył tak ważną dla niej sytuację. Spojrzała na łóżko na którym leżał zapakowany prezent dla Ludmiły. Miała nadzieję, że jej się spodoba. Nagle usłyszała dzwonek do drzwi. Zbiegła po schodach o mało co nie potykając się i otworzyła je. Ujrzała za nimi Leona oraz Francesce której nie darzyła sympatią. Uśmiechnęła się do niej sztucznie, a następnie uchyliła drzwi i gestem ręki pokazała, żeby weszli do środka. Skierowali się do salonu.

- Leon miałeś być tu pół godziny temu - powiedziała wkurzona.
- Przepraszam - odpowiedział z delikatnym uśmiechem na ustach.
- Jest już trzynasta, a my nic nie zrobiliśmy.
- Szybko to nadrobimy.
- Mam nadzieję. Chcę, żeby ta impreza wyszła dobrze. - oznajmiła patrząc się na niego już trochę łagodniejszym wzrokiem.
- I tak będzie. Powiedz co mamy robić.
- Ty zacznij stroić jakoś ładnie salon, a ona - wskazała na brunetkę - niech robi cokolwiek.
Uśmiechnęła się sztucznie do Cauvigli, a następnie udała się do kuchni.
- Ona chyba mnie nie lubi - oznajmiła smutno Francesca.
- Wcale nie - złapał ją za ręce - po prostu jest na mnie zła i musi wyładować na czymś swoją złość. Nie przejmuj się tym - delikatnie pocałował ją w policzek.
- No dobrze - odpowiedziała zrezygnowana - to ja może pójdę jej pomóc?
- Jasne. Idź - uśmiechnął się i puścił jej oczko.
Dziewczyna oddaliła się w stronę kuchni w której obecnie przebywała Castillo. Kiedy weszła do pomieszczenia zauważyła, że sprząta kuchnię.
- Mogę w czymś pomóc? - spytała nieśmiało.
- Najlepiej zejdź mi z oczu - powiedziała złośliwie podnosząc wzrok z nad naczyń.
- Ale ja mogę pomóc.
- Nie. Nie potrzebuję Twojej pomocy - oznajmiła wycierając ręce.
- Co ja ci zrobiłam, że się tak zachowujesz wobec mnie? - spytała ciekawa.
- Tam jest wyjście - wskazała palcem - idź sobie do Leona. Dziwię się jak on z Tobą wytrzymuje - prychnęła.
- Normalnie. Mogę to samo powiedzieć o tobie - oznajmiła wychodząc z kuchni.
Castillo nienawidziła Francesci. Jej zachowanie, bycie sztucznie miłym. Ona nie zamierzała być sztucznie miła dla Cauvigli. Od początku jej nie lubiła i wiedziała, że tak zostanie.
Dziewczyna wybrała numer do Marco i napisała krótkiego sms-a.

(*•*)

- Marco to konieczne? - spytała chichocząc kiedy on zakrywał jej ręką oczy.

- Tak - uśmiechnął się.

- No dobrze.

Chłopak cicho otworzył drzwi i wszedł z nią do środka.

- A teraz.. niespodzianka - zabrał swoją rękę.

Światło się zapalili, a wszyscy krzyknęli "niespodzianka". Salon był piękny przystrojony. Na górze wisiał szyld z napisem "Wszystkiego najlepszego", a na stole było mnóstwo przekąsek, napoje oraz tort. Mimo, że nie była małą dziewczynką to ucieszyła się. Blondynka była wniebowzięta. Nie mogła w to uwierzyć. Myślała, że każdy zapomniał. Cieszyła się, że ma takich wspaniałych przyjaciół.

- Dziękuję - wtuliła się w młodego Verdasa - jesteście najlepsi. - szepnęła, 

Po oderwaniu się od bruneta zaczęła ściskać każdego po kolei.

(*•*)

Hejoł ;)

Tak się prezentuje kolejny rozdział ;)

Mam nadzieję, że wam się podoba ;>

Akcja powoli się rozwija ;)

Czytasz - komentujesz - motywujesz <3

~~~~

Zapraszam <3

http://enjoy-your-life-and-never-give-up.blogspot.com/

http://smile-and-never-lose-hope.blogspot.com/

~~~~

Do następnego <3

Adios misiaki <3