Amor que sobrevivira todo ♥: Rozdział 19 [Smile]

Zapraszam na bloga

mojej wspaniałej Madzi <3

Obudziłam się, kiedy wyczułam na sobie czyjś wzrok. Otworzyłam leniwie oczy i zobaczyłam przed sobą Leona obserwującego mnie bacznie z uśmiechem.

- Cześć kochanie - powiedziałam czule.

On w odpowiedzi przybliżył się do mnie nieznacznie i musnął moje usta. Z chęcią oddałam pocałunek. Jak to dobrze, że wczorajszy wieczór nie był tylko snem.

- Jak ci się spało księżniczko? - spytał po oderwaniu.

- Wspaniale, bo z tobą. - uśmiechnęłam się.

- Kocham cię - powiedział z uśmiechem.

Poczułam przyjemne uczucie w okolicach serca. Jak cudownie jest to słyszeć.

- A ja ciebie. - odparłam zgodnie z prawdą i tym razem to ja złożyłam pocałunek na jego ustach.

Od razu go odwzajemnił i pogłębił. Całowaliśmy się tak dłuższy czas, aż Leon oderwał się ode mnie. Spojrzałam na niego pytająco. Było tak przyjemnie...

- Powinniśmy już wracać. - oznajmił niechętnie. Westchnęłam.

- Wolałabym tu zostać z tobą - powiedziałam czule.

Ponownie wypiłam się w jego usta. Oderwaliśmy się od siebie dopiero, gdy zabrakło nam powietrza. Cieszę się, że go mam przy sobie.

- Lu i Marco pewnie odchodzą już od zmysłów. - powiedział czule, głaskając mój policzek. Poczułam jak tysiące motyli wariują w moim brzuchu.

- Ich problem, że zostawili nas samych.

Zaśmiał się z mojego uporu. Ach, ten niebiański uśmiech... Chciałabym mieć go na co dzień.

- Wstajemy. - zarządził.

Niechętnie uczyniłam, co kazał. Po wykonaniu wszystkich porannych czynności udaliśmy się do recepcji. Leon zapłacił za nocleg i wyszliśmy z niewielkiego hotelu. Spacerkiem udaliśmy się do naszego hotelu. Całą drogę śmialiśmy się z niewiadomo czego i rozmawialiśmy na wszelkie możliwe tematy. Jest mi z nim tak dobrze. Nie wiem czym sobie na niego zasłużyłam. Mam nadzieję, ze nic nie popsuje naszego szczęścia. Chcę, żeby zawsze było tak wspaniałe. Nim się obejrzałam, byliśmy już w budynku naszego hotelu. Leon odebrał kartę magnetyczną do pokoju i udaliśmy się do windy. Następnie poszliśmy korytarzem do naszych drzwi. Kiedy Leon przepuścił mnie przodem, zauważyłam, że na sofie w salonie siedzi zamyślona Ludmiła. "Mam przechlapane" - przeszło mi przez myśl. Niepewnie podeszłam do blondynki.
- Hej Lu. - przywitałam się niewinnie.

- Ty się tak normalnie ze mną witasz?! Martwiłam się o ciebie! - naskoczyła na mnie.

Cofnęłam się lekko. Doszedł do mnie Leon.

- Ludmi nie denerwuj się - powiedział mój ukochany.

Przytuliłam go. Kiedy zorientowałam się, że moja przyjaciółka nic przecież nie wie odsunęłam się od niego. Zmierzyła nas podejrzliwym wzrokiem.

- Przepraszam Lu - powiedziałam z delikatnym uśmiechem.

Ona jednak nadal bacznie mi się przyglądała. Po chwili zerknęła na Leona i pociągnęła mnie za rękę, wyprowadzając szybko z pokoju i zostawiając szatyna zdezorientowanego na środku salonu. Wbiegłyśmy do apartamentu jej i Marco. Brunet siedział akurat przed telewizorem.
- O jesteście. - uśmiechnął się do mnie, czego nie zdążyłam odwzajemnić, gdyż Lu wepchnęła mnie do sypialni.
- Opowiadaj. - uśmiechnęła się szeroko sadzając nas obie na łóżku.

- Ale o czym? - spytałam z uśmiechem.

Ona spojrzała na mnie jak na idiotkę.

- No opowiadaj co u Ciebie i Leona.

- Nic, a co ma być? - udałam głupią.
Odwróciłam nerwowo wzrok.

- Jesteście razem? - spytała prosto z mostu.

- Nie. - odpowiedziałam szybko.

- Wygląda to inaczej.

Wywróciłam oczami.

- Nie bądź śmieszna. - prychnęłam. - Ja i Leon? Jak coś mówisz to to słyszysz, czy tylko dzwoni ci w uszach?

- Violetta to wszystko mówi samo za siebie. To, że masz z nim pokój, spędzasz z nim wiele czasu, przytulacie się. Wymieniać więcej?

- Ej, pokoje to przypadek, przytulają się też przyjaciele, a czasu spędzam z nim dużo, bo ciągle znikasz gdzieś z Marco. - broniłam się. - Co jest między wami? - zmieniłam szybko temat, mając nadzieję, że skończy wypytywać mnie o Leona.

Zarumieniła się lekko na to pytanie.

- Violu nie zmieniaj tematu. - Wymigała się od odpowiedzi.

- Między mną a Leonem nic nie ma Ludmiła! - lekko podniosłam głos.

- Gdyby nic nie było to byś się tak nie unosiła.

- Gdyby między tobą a Marco nic nie było, odpowiedziałabyś na moje pytanie. - ponownie chciałam zmienić temat.

- Czemu nie chcesz się przyznać do tego, że coś czujesz do Leona?
- zignorowała moją odpowiedź

- Bo nic do niego nie czuję. - odparłam. W tym momencie w drzwiach sypialni pojawił się Leon. Ten to ma wyczucie...
- Wybacz Lu, ale porywam ci Violettę na resztę dnia. - oznajmił, wyprowadzając mnie z pokoju.
Dyskretnie pokazywałam mu rękoma, aby przestał, ale on oczywiście robił po swojemu.
- Po co? - spytałyśmy równo.

- Chcę Cię zabrać na spacer - uśmiechnął się.

Lu spojrzała na mnie wzrokiem typu: "Serio? Nic nie czujesz?", a ja miałam ochotę udusić Leona gołymi rękami. Że akurat teraz mu się zachciało iść na spacer. Mógł wyjść z Marco do jakiegoś baru, czy coś! A teraz Ludmiła nie da mi spokoju. Dzięki, Verdas. Westchnęłam głośno i ostatecznie poszłam za Leonem. Kiedy wyszliśmy z ich apartamentu odetchnęłam z ulgą. Przynajmniej będę miała chwilę spokoju.

- Dokąd idziemy, kochanie? - spytałam ciekawa.
- Niespodzianka. - odparł, uśmiechając się tajemniczo.

- Nie lubię niespodzianek - odparłam.

- Od dzisiaj zaczniesz. - powiedział pewnie.

- No Leoś gdzie idziemy?

- Niespodzianka. - powtórzył.

Prychnęłam zniesmaczona. Nim się obejrzałam, byliśmy na ślicznej łące nad małym jeziorkiem.

- Jak tu pięknie - powiedziałam rozglądając się wkoło.

Dookoła zieleń, drzewa, krzewy i kolorowe kępy kwiatów. Pod jednym z drzew rozłożony był koc piknikowy, a na nim koszyk wiklinowy. Uśmiechnęłam się pod nosem. Leon wziął mnie za rękę i poprowadził w tamtą stronę. Usiedliśmy na kocu. Leon wyjął z koszyka różne przekąski. Po chwili zaczęliśmy się nimi karmić. W końcu czuję się dobrze. Czuję, że pustka którą odczuwałam zniknęła. Nie mogę uwierzyć, że jedna osoba potrafiła mnie tak bardzo uszczęśliwić. Nigdy nie przypuszczałam, że będę tak szczęśliwa i to na dodatek z Leonem. Cieszę się, że go mam.

- Opowiedz mi coś o sobie, swoim życiu. - poprosiłam znienacka.

Położyłam swoją głowę na jego kolanach. Wzięłam jedno winogrono z koszyka i włożyłam je szatynowi do ust.
- Co konkretnie chcesz wiedzieć?

- Najlepiej wszystko - uśmiechnęłam się.

- Dzieciństwo, przyjaźnie, fetysze, nawyki, dziwactwa, ilość twoich dziewczyn przede mną... - ostatnie wypowiedziałam ciszej. Spojrzałam na niego głupkowato.
- Tego ostatniego ci nie powiem. - zaśmiał się. Ja z nim.
- Dzieciństwo powiadasz? - spytał retorycznie. - Kiedy byłem mały, biegałem z pieluszką na głowie jako "Kapitan Pieluszka" i ratowałem kota sąsiadów przed nasionami dmuchawców. - zaśmiał się cicho. Ja również.

- A ja wykręcałam szczebelki z łóżeczka i wychodziłam z niego przez powstały otwór. Bawiłam się zabawkami na dywanie, a kiedy tata zauważył, że nie śpię, wkładał mnie tam spowrotem, przykręcał szczebelki ponownie i wychodził. A ja ponownie je odkręcałam i szłam się bawić. - wspomniałam.

- Zabawne miałaś dzieciństwo - zaśmiał się.

- Bardzo. - zawtórowałam mu z nutą ironii w głosie.

- Ja strasznie bałem się grających zabawek, a szczególnie mojego nocnika, który grał jak się do niego nasikało. To było straszne.

Mimowolnie zaczęłam się śmiać. Nie mogłam się opanować, aż w końcu Leon zamknął mi usta pocałunkiem, który z sekundy na sekundę był coraz głębszy. Trwałby dłużej, gdyby nie zadzwonił telefon szatyna. Oderwaliśmy się od siebie.
- Przepraszam. - mruknął niezadowolony.
Wyjął swojego iPhone'a z kieszeni spodni. Kątem oka zauważyłam, że dzwoni Francesca.

###

Hejoł kochani <3

Jak zwykle podziękowania należą się Madzi, która napisała ten rozdział ze mną <3

Kochana dziękuję <3

Kocham Cię <3

Jeszcze raz zapraszam na jej wspaniałego bloga <3

[Klik]

Czytasz - komentujesz - motywujesz <3

~~~~

Zapraszam <3

http://enjoy-your-life-and-never-give-up.blogspot.com/

~~~~