Capitulo 24 [Amor que sobrevivira todo]

"Przyjaźń boli..., ale gorszy ból to utrata przyjaźni..."

- Muszę mu to powiedzieć - pomyślała stojąc pod drzwiami.

W jej myślach od razu pojawiło się wspomnienie

Ich wargi były niebezpiecznie blisko. Po chwili złączyli swoje usta w pocałunku. Wiedzieli, że nie powinni tego robić, ale nie mogli się powstrzymać. Chłopak oplótł rękami talię dziewczyny, a szatynka wplotła swoje ręce w jego włosy. Ich pocałunek był namiętny, a zarazem delikatny.

- Nie możemy - powiedziała kiedy się od siebie oderwali.

- Ale chcemy. - powiedział i ponownie się pocałowali.

Wzięła głęboki oddech i zapukała. Kiedy usłyszała "Proszę" weszła do pokoju i usiadła na łóżku obok swojego chłopaka.

- Cześć kochanie.

Przysunął się do szatynki i chciał ją pocałować, ale ona się odsunęła.

- Violu co się dzieje?

- Ja... muszę Ci coś powiedzieć.

- No to mów. - powiedział z uśmiechem.

Bała się jak Marco na to zareaguje. Ale musiała przyznać, że podczas tego pocałunku coś poczuła. Nie chciała tego. Wiedziała, że jej przyjaźń z Leonem może się tak po prostu skończyć. A tego nie chciała. Był dla niej bardzo ważne i nie wyobrażała sobie życia bez niego.

- Violu - pstrykał jej przed oczami.

- Słucham? - spytała po chwili.

- Miałaś mi coś powiedzieć, a tymczasem siedzisz i wpatrujesz się w ścianę.

- Ja.. chciałam Ci powiedzieć, że... całowałam się z Leonem - powiedziała i spuściła głowę.

- Jak to?!

Nie odezwała się.

- Wiesz co?! Z nami koniec! Wyjdź stąd!

Szatynka ostatni raz na niego spojrzała po czym ze łzami w oczach wyszła z pomieszczenia. Udała się do swojego pokoju. Od razu rzuciła się na łóżko. Wzięła z szafki długopis i pamiętnik który otworzyła na odpowiedniej stronie, a następnie zaczęła pisać.

Kochany pamiętniku!

Jest źle... Leon jest taki kochany. Wczoraj byliśmy w wesołym miasteczku, a dziś zabrał mnie na piknik. Było wspaniale.
 Ale potem.. pocałowaliśmy się. I przyznam, że... było to przyjemne. Ale potem musiałam wrócić do szarej rzeczywistości. Zdecydowałam, że powiem o tym Marco bo należy mu się prawda. Kiedy mu to powiedziałam po prostu... zerwał ze mną. Straciłam go.. chyba już na zawsze. Ale boję się też, że stracę Leona. Tego się boje najbardziej. Jest dla mnie ważny i nie wiem jak bym sobie bez niego poradziła. Jest dla mnie podporą. Zawsze umie mnie pocieszyć. Chciałabym, żeby był przy mnie już do końca życia. Ale pewnie po tej sytuacji tak nie będzie.. niestety.. Może lepiej będzie każdemu beze mnie?

Odłożyła niebieski notes na półkę. Szybkim krokiem udała się do kuchni. Zauważyła tam Leona. Chciała się z nim przywitać, ale on jak najszybciej wyszedł z kuchni. Wiedziała, że już nie będzie jak dawniej. Wlała do szklanki wodę. Wyjęła z szafki pudełeczko tabletek które wysypała na rękę. Wzięła do buzi garść tabletek które popiła wodę. Usiadła na ziemię i oparła się o szafkę. Po chwili przed jej oczami nastała ciemność.

♥♥♥

Hejoł ziomeczki <3

Kurde za dobrze macie XD

Rozdziały prawie codziennie, a na dodatek koniec Marletty xD

Ale czy to na pewno już ich definitywny koniec? ;>

I ja i wy nie wiecie xD

Violetta chce się zabić ;o

A Leon ją unika XD

Ha ha jakie skomplikowane XD

Weźcie nie lubię was ;C xD

Ja wam daję szantaż 8 komentarzy i prawie od razu jest 8 xD

Z jednej strony to super, a z drugiej nie bo na kolejny dzień muszę pisać rozdział xD :C

Ale i tak was kocham misiaczki <3

No to teraz kolejny szantaż bo nie chce mi się dziś już pisać xD

10 komentarzy - next ;d

Czytasz - komentujesz - motywujesz <3

Do następnego <3

Adios misiaczki <3