Capitulo 25 [Amor que sobrevivira todo]

"Decyzje podjęte w przeszłości kształtują naszą teraźniejszość."

Proszę o przeczytanie notki pod spodem ;)

Szatynka obudziła się bardzo zmęczona. Po paru sekundach z trudem udało jej się otworzyć oczy. Rozejrzała się po sali. Zauważyła tam Marco, Leona oraz pielęgniarkę.

- Ja nie chcę żyć. Dajcie mi umrzeć - powiedziała zmęczonym głosem.

- Pacjentka się obudziła! - krzyknęła kobieta w białym kitlu. - Jak się czujesz? - zwróciła się do dziewczyny.

- Proszę.. Dajcie mi umrzeć.. ja nie chcę żyć - powiedziała ze łzami w oczach.

Leon nie mógł wytrzymać tego widoku, więc po prostu wyszedł z sali.

- Violu Ty nie wiesz co mówisz - powiedział Marco.

- Wiem. Nie jestem nikomu potrzebna i najlepiej będzie jak zniknę z tego świata.

- Nie mów tak!

- Nie mam nikogo. Straciłam Ciebie, straciłam Leona. Straciłam wszystkie ważne dla mnie osoby - powiedziała ze łzami w oczach.

- Widać, że Leon Cię kocha, troszczy się o Ciebie. A ja przepraszam.. Po prostu źle zareagowałem.. Ale to nie oznacza, że trzeba się zabić! Po co połknęłaś te cholerne tabletki?!

- Bo nie chcę już być na tym świecie! Zrozum to w końcu! - po jej policzku spłynęło parę łez.

- Nie mów tak! Nie masz prawa już zrobić sobie krzywdę! Nie możesz! Potrzebujemy Cię! Zrozum to w końcu!

Szatynka rozpłakała się. Siedemnastolatek przytulił swoją przyjaciółkę. Wiedział, że w tym momencie potrzebuje tego. Potrzebowała wypłakać się w jego ramie.

- Marco..

- Tak? 

- Pójdziesz się proszę spytać kiedy będę mogła wyjść?

- Jasne. To zaraz wracam - pocałował przyjaciółkę w policzek po czym wyszedł z sali i udał się do doktora.

***

- Marco nie jestem jakaś ułomna. Nie musisz mi pomagać iść. - wymusiła delikatny uśmiech.

- Ale chcę. Martwię się o Ciebie.

- Dziękuję. Jesteś kochany - delikatnie cmoknęła go w policzek.

Kiedy byli już na pierwszym piętrze domu, pożegnali się ze sobą. Szatynka udała się do pokoju jej najlepszego przyjaciela Leona. Chciała z nim wszystko wyjaśnić. Nie wiedziała czemu ją unika. Bolał

o ją to. Kiedy była już pod drzwiami wzięła głęboki oddech i zaczęła psychicznie przygotowywać się na każdą sytuację która mogła z tego wyniknąć. Po chwili bez pukania weszła do środka. Zauważyła go leżącego na łóżku. Kiedy ją ujrzał wstał z łóżka i ustał przed nią.

- Po co tu przyszłaś? - spytał zimnym tonem.

♥♥♥

Cześć ;)

Tak, tak rozdział krótki jak zawsze.

Wiecie co?

Trochę mi smutno.

Bo przez 10 miesięcy tak naprawdę gówno osiągnęłam.

Znam osoby co po dwóch miesiącach mają dwa razy więcej obserwatorów, wyświetleń, wszystkiego.

Mam paru wspaniałych obserwatorów których po prostu kocham za to, że są tacy pozytywnie zajebiści.

Kocham was <3

A co do reszty ;)

Trudno jest wam napisać nawet kropkę?

Przynajmniej bym wiedziała, że mnie czytacie ;)

Ale co jakiś czas zastanawiam się czy moje pisanie ma sens ;)

Bo wydaje mi się, że nie.

Dziękuję każdemu z osobna za wszystkie wyświetlenia, komentarze i za to, że jesteście.

Ale sami się zastanówcie czy moje pisanie ma sens ;)

Komentarzy prawie w ogóle.

A to jest coś co bardzo motywuje.

Każda bloggerka o tym wie i to rozumie

Zaraz będę hejty typu "osiągnęła tyle i jeszcze marudzi" ;)

Okey. Akceptuje wszystkie wasze hejty ;)

Nawet jeśli piszecie "super" i wgl. to czasem nie czuję tego.

Wiem, że moje pisanie przez te 10 miesięcy się zmieniło.

Ale jest pytanie.

Zmieniło się na lepsze czy na gorsze?

Na to tylko wy potraficie odpowiedzieć.

Wiedzcie, że was kocham i jesteście dla mnie jak rodzina ;)

Jeśli przeczytajcie notkę to napiszcie "Nie marudź głupku -,-"

Tyle mi wystarczy ;)