Capitulo 27 [Amor que sobrevivira todo]

"Wszyscy myślą, że jestem nadzwyczajnie twarda i silna psychicznie, tak cholernie się mylą. Życie mnie tego jeszcze nie nauczyło, natomiast nauczyło mnie, że słabość najlepiej okazywać przed samą sobą, płacząc nocami w poduszkę, kiedy nikt nie słyszy. Można płakać wtedy dając upust wszystkim emocją, bez żadnych pohamowań, wyrzucając z siebie wszystkie emocje, aż do momentu w którym się zaśnie, po to by rano wstać i z uśmiechem ruszyć przed siebie udając silną."

Promienie słoneczne przebijające się przez zasłony obudziły zielonookiego szatyna. Delikatnie przetarł swoje oczy, a następnie z uśmiechem spojrzał na swoją dziewczynę. Delikatnie wygramolił się z jej objęć. Podszedł do szafy z której wyjął ubrania pasujące do dzisiejszej pogody po czym udał się do łazienki w której wykonał poranne czynności. Z uśmiechem na ustach udał się do kuchni.
Wystawił z szafek potrzebne produkty i zaczął robić śniadanie. Nagle poczuł jak ktoś go obejmuje. Od razu wiedział kto to. Odwrócił się i pocałował szatynkę w policzek.
- Powinnaś odpoczywać księżniczko.
- Leon nie jestem jakaś niepełnosprawna.
- Ale powinnaś odpocząć.
- Ale ja nie chcę.
- Violu..
- Leoś..
- Nie. Idź się połóż na kanapę, włącz sobie jakiś film, a ja ci zaraz przyniosę śniadanie.
- Przecież mogę zjeść kuchni.
- Ale..
- Nie ma żadnego ale.
- No dobrze. Ale potem masz odpoczywać. - powiedział stanowczo.
- Okey - uśmiechnęła się.

***

Po zjedzeniu śniadania oboje zaczęli oglądać film który im się bardzo spodobał. Szatynka czuła się wspaniale. Cieszyła się, że ma przy sobie Leona. Jej chłopaka, a zarazem najlepszego przyjaciela. Zawsze umiał ją pocieszyć. Był dla niej bardzo kochany i troskliwy. Po prostu chłopak idealny. Nagle usłyszeli dzwonek do drzwi. 

- Pójdę otworzyć - powiedział szatyn z uśmiechem.

- Pójdę z Tobą.

- Violu..

- Nie rób ze mnie kaleki.

- Zaraz wrócę.

Chłopak szybkim krokiem udał się w stronę drzwi. Kiedy je otworzył nie mógł uwierzyć własnym oczom. Była to jego była przyjaciółka. Miał do niej lekką urazę, że wyjechała tak z dnia na dzień bez pożegnania.
- Megan?!
- We własnej osobie.
- Co ty tu robisz?!
- Będę tu mieszkała u wujków. A ty co tu robisz?
- Póki moi rodzice i państwo Castillo wyjechali to ja, Marco i ich siostrzenica która jest moją dziewczyną mieszkamy razem.
- Leeoooś kto przyszedł? - spytała Violetta podchodząc do drzwi - Ty suko! Co ty tu robisz?!

♥♥♥

Hejka ;)

Rozdział krótki jak zawsze xD

Notka krótka jak zawsze bo idę do szkoły xD

Pojawiła się nowa postać ;D

Megan suka ;D

Jeśli nie zmienię decyzji to ona wiele namiesza ;D

Czytasz - komentujesz - motywujesz <3

Do następnego <3

Adios misiaki <3