Capitulo 12 [Amor que sobrevivira todo]

"Bądź sobą! Oryginał jest zawsze więcej wart niż kopia. Jeśli innym to nie odpowiada, trudno. Życie to coś więcej niż zadowalanie wszystkich wokół."

Dziewczyna odłożyła pamiętnik na miejsce. Nagle usłyszała pukanie do drzwi.
- Leon idź sobie.
Chłopak zignorował jej słowa i wszedł.
- Długo się jeszcze będziesz obrażać? - spytał prosto z mostu.
- Długo jeszcze będziesz udawał, że Ci zależy?
- Kto powiedział, że udaję?
- To widać.

- Mylisz się.
- Być może.
- Uwierz, że nie jestem taki zły na jakiego wyglądam.
- Powiedz prosto z mostu czego ode mnie chcesz.
- Przyjaźni.
- Nie wierzę w przyjaźń.
- To uwierz.
- Czemu chcesz się przyjaźnić akurat ze mną?
- Bo jesteś inna niż wszyscy.
- Gorsza.
- Inna nie znaczy gorsza. Inna znaczy bardziej wyjątkowa. - powiedział siadając obok niej na łóżku. 
- Dlaczego tak nagle zmieniłeś wobec mnie nastawienie?
- Sam nie wiem. Może po prostu poznajmy się od nowa? - spytał z uśmiechem.
- Nie wiem - oznajmiła niepewnie.
- Vilu proszę - powiedział po czym złapał ją za ręce.
Dziewczyna spojrzała na jego dłonie po czym niepewnym tonem mu odpowiedziała.
- Czemu by nie? - uśmiechnęła się - to opowiedz coś o sobie.
- No dobrze. Ale pod warunkiem, że ty też opowiesz coś o sobie.
- No dobrze.
- Nazywam się Leon Verdas. Mam 17 lat. Mam dwoję rodzeństwa. Francesce którą już poznałaś i brata który wyjechał do cioci. Ma tyle lat co ja i Fran. Tak jesteśmy trojaczkami. Uwielbiam grać w piłkę nożną. Kocham muzykę. Gram na gitarze oraz na keyboardzie. Moim ulubionym kolorem jest jasny fiolet. - uśmiechnął się promiennie - Twoja kolej.
- Nazywam się Violetta Castillo. Jestem jedynaczką czego bardzo żałuję bo chciałabym mieć bliską mi osobę której mogłabym zaufać. Uwielbiam muzykę, ale od śmierci mamy ją porzuciłam - powiedziała ze smutkiem. - Od tej pory nawet razu nie zaśpiewałam.
- Brakuje ci tego?
- Tak. muzyka przypomina mi wspólne wieczory z mamą. - z jej oczy poleciały łzy.
- Tęsknisz za nią - stwierdził.
- Najbardziej na świecie - powiedziała, a z jej oczu popłynęło jeszcze więcej łez.
- Nie płacz - przytulił ją do siebie.
- Jak mam nie płakać skoro to tak bardzo boli? Próbuję być silna, ale nie zawsze mi to wychodzi. Czasami po prostu nie potrafię. Chciałabym żeby moi rodzice byli przy mnie. Chciałabym po prostu być szczęśliwa. - powiedziała to co skrywała w sobie od długiego czasu. - przepraszam.
- Za co? - spytał zdziwiony.
- Za to, że tracisz przeze mnie czas.
- Dla mnie to nie jest strata czasu.
Chłopak głaskał ją po głosach.
- Dziękuję.
- Za co?
- Za to, że jesteś, chcesz mi pomóc.
Szatyn uśmiechnął się pod nosem.
- Nie ma za co.

♥♥♥

Siema ziomeczki ♥

Dla tych co mają zamiar mi napisać, że za szybko Leonetta i dla tych którzy już tak się cieszą z Leonetty powiem jedno:
To, że rozmawiają to nie znaczy, że będzie Leonetta ;d

Ha ha ;d

Długo się naczekacie na Leonette ;d

Leon i Fran mają jeszcze brata ;d

Są trojaczkami ;d

Ktoś ma pomysł kto jest ich bratem? ;d

Mam nadzieję, że rozdział wam się spodobał <3

Czytasz - komentujesz - motywujesz <3

Do następnego <3

Adios misie <3