Capitulo 18 [Amor que sobrevivira todo]

"Nie szukaj ideału. Bo ideałów nie ma. Znajdź kogoś, kto zdenerwuje Cię jak nikt inny. Kogoś, czyj dotyk sprawi, że odlecisz do innego świata. Przy kim nie będziesz chciała nic udawać."

Rozdział dedykuję Mary ;*
To gdzie mnie jednak pochowasz? XD

Oczom dziewczyny ukazał się ślicznie ustrojony stół. Na stole leżał biały obrus, a na nim były rozsypane płatki róż. Stały również dwa talerze ze spaghetti i kieliszki z winem. Kiedy to zobaczyła z jej oka poleciała przezroczysta łza.
- Podoba Ci się?

- Tak.. i to bardzo - powiedziała z delikatnym uśmiechem. - Dziękuję.
- Nie ma za co.
- Jest. Mimo, że znamy się krótko to bardzo się starasz. A ja nic nie robię - powiedziała smutna.
- Księżniczko mi wystarczy tylko to, że jesteś.
- Dziękuję. Kocham Cię.
- Ja Ciebie też. - powiedział czule. - Siadamy do stołu?
- Jasne.
Chłopak odsunął krzesło na które usiadła dziewczyna. Po chwili siedział na swoim miejscu. Zaczęli jeść przygotowane danie ciągle na siebie patrząc. Po jakimś czasie ich talerze i kieliszki były puste. Dziewczyna wstała ze swojego miejsca i podeszła do bruneta któremu usiadła na kolanach.
- Dziękuję za bardzo udaną randkę. - powiedziała czule.
- A ja dziękuję, że jesteś - powiedział po czym delikatnie pocałował dziewczynę w usta.

***

Verdas już od godziny spacerował po polnych dróżkach. Chciał przemyśleć parę rzeczy. Cieszył się, że ma przy sobie tak wspaniałą przyjaciółką. Ale nie był zadowolony z tego, że jego brat wrócił do domu. Od dzieciństwa go nie lubił. Marco zawsze uważał się za tego lepszego, a Leon wręcz nie mógł tego znieść. Nagle poczuł zderzenie i poczuł jak upada. Spojrzał przed siebie i ujrzał śliczną blondynkę.

- Uważaj jak chodzisz! - krzyknęła.

- Przepraszam. Ale ty też powinnaś uważać.

- Ty uważasz, że to moja wina? 

Wstała i zaczęła otrzepywać swoje ubranie z brudu.

- Po części tak.

- Ehh.. przepraszam. Trochę zbyt ostro zareagowałam.

- Rozumiem. To ja Cię w zamian zapraszam do siebie na kawę.

- Ja nawet nie wiem jak masz na imię.

- Leon - powiedział z promiennym uśmiechem. A ty ślicznotko?

- Ludmiła.

- Śliczne imię dla ślicznej dziewczyny. Także czy uczynisz mi ten zaszczyt i pójdziesz ze mną na kawę?

- Jasne - zaśmiała się

***

- Nigdy Cię tu nie widziałem. Co ty robisz na wsi?

- Przyjechałam tu do mojej babci pewnie na stałe - Na jej ustach zagościł delikatny uśmiech.

- Cieszę się. Przynajmniej będę mógł Cię codziennie widywać.

- Z tego to i ja się cieszę - upiła łyk cieczy.

- Ludmiło opowiesz coś o sobie?

- Jasne jeśli ty też coś o sobie opowiesz.

- Umowa stoi.

- Nazywam się Ludmiła Ferro. Mam 17 lat i od dziecka mieszkałam w Buenos Aires. Teraz ze względu na pracę mojej mamy przeprowadziłam się do babci. Uwielbiam malować, śpiewać oraz grać na instrumentach. Moim marzeniem jest mieć dwójkę dzieci i męża który będzie traktował mnie jak księżniczkę. Twoja kolej.

- Nazywam się Leon Verdas. Tak samo jak ty mam 17 lat. Od dziecka tu mieszkam. Uwielbiam śpiewać. Moim marzeniem jest mieć szczęśliwą rodzinę.

- Mieszkasz tu od dziecka? I nie ciągnie Cię do miasta?

- Nie. Tu jest tak cicho, spokojnie. W sam raz dla mnie - uśmiechnął się.

♥♥♥

Hola chicas/chicos <3

Tak się prezentuje rozdzialik 18 ;D

Hihi Marletta ;D

Ile ludzi tym razem będzie szło do mnie z siekierami, łopatami? xD
Mam nadzieję, że rozdział wam się spodobał <3

Czytasz - komentujesz - motywujesz <3

Do następnego <3

Adios misiaczki <3