Capitulo 6 [Amor que sobrevivira todo]

"Z każdym dniem jestem coraz lepsza w okłamywaniu samej siebie.."

Rozdział dedykowany Madzi <3
Dziękuję za twoje wspaniałe poczucie humoru które zawsze mi poprawia humor <3

- Wytłumaczyłeś mi już wszystko.. teraz możesz już stąd wyjść.
- Wypraszasz mnie?
- Tak.
- Nieładnie.
- Wypier.. wyjdź stąd - powiedziała zła.

- Jesteś strasznie nerwowa. Nie dziw się, że Cię nie lubię.

- Zanim osądzisz mnie i moje życie, włóż moje buty, przejdź ścieżki życia, które ja przeszłam, przeżyj moje bóle, smutki i cierpienia. Wytrwaj tyle ile ja wytrwałam, upadnij tam, gdzie ja upadłam i podnieś się tak samo jak ja się podniosłam. Kiedy już naprawdę poznasz moją historię, będziesz miał prawo, żeby oceniać mnie i moje życie, tylko myślę, że cię to przerośnie.

Szatynka wzięła torbę do której spakowała pamiętnik i telefon po czym wyszła z pokoju i udała się na parter domu.
- Violetta gdzie idziesz? - spytała Angie.
- Nie Twój interes.
Szatynka ostatni raz spojrzała na swoją ciocię, a następnie wyszła z domu. Zaczęła spacerować. Nie wiedziała gdzie idzie. Cieszyła się jedynie z tego, że była daleko od tamtego dupka. Po pięciu minutach drogi zauważyła staw. Podeszła do niego i usiadła na jasno zielonej trawie. Zaczęła się rozglądać. Jest tu tak cicho, spokojnie... Można spokojnie pomyśleć. Wiedziała, że to miejsce będzie należeć do jednego z jej ulubionych. Wyjęła z torby swój pamiętnik oraz długopis. Otworzyła na odpowiedniej stronie i zaczęła pisać.

Drogi pamiętniku!

Mam już dość. Myślałam, że odnajdę się tu, ale teraz nie jestem tego taka pewna. Dodatkowo jest tu strasznie nieznośny chłopak. Wolałabym skoczyć z mostu niż z nim przebywać. Nienawidzę go. Czemu akurat mnie się uczepił? Czemu ja zawsze muszę mieć takiego pecha? I czasem, przychodzi taki moment w życiu człowieka, że trzeba zrezygnować, zapomnieć, pójść na przód. I nieważne jak cholernie by Ci zależało, jak trudne by to było. Po prostu trzeba. Ja muszę zrobić tak samo.Też mam prawo się mylić. Popełniać błędy. Zmieniać zdanie. Zmieniać siebie. Podejmować złe decyzje. Jestem po prostu człowiekiem. Trzeba bardzo ciężko pracować, aby dotrzeć na szczyt. A potem jeszcze ciężej, aby się na nim utrzymać. Muszę zawalczyć o swoje szczęście. Nie ważne ile będzie mnie to kosztowało. Ale czasem po prostu nie mam na to siły. To wszystko mnie przerasta.

Dziewczyna postawiła ostatnią kropkę, a następnie odłożyła zeszyt na miejsce. Wyjęła z torby telefon i spojrzała na godzinę: 19.18. Niestety chyba czas wracać... Jak postanowiła tak zrobiła. Po jakimś czasie była w domu. Już od progu powitał ją zmartwiony wzrok Angie. Zignorowała to i po prostu poszła do pokoju. Kiedy do niego weszła na szczęście Leona już tam nie było. Położyła się na łóżku i zaczęła myśleć. Nagle usłyszała pukanie do drzwi. Nawet nie zdążyła powiedzieć "proszę wejść", a do środka weszła Angie.

- Czego chcesz? - powiedziała zła szatynka przenosząc się do pozycji siedzącej.

- Porozmawiać.

- Nie mam ochoty.

- Rozumiem Cię, wiem, że jest ci ciężko. Wiem jak to jest. - Violetta niemal, że natychmiast jej przerwała.

- Nie mów mi, że rozumiesz moją sytuację, skoro tego nie doświadczyłaś. Nie mów mi, że rozumiesz, nawet wtedy, gdy coś podobnego przechodziłaś. Możesz tylko starać się zrozumieć, ale nigdy do końca nie będziesz zdawać sobie sprawy z tego, co przechodzę. Bo może i po mnie często nie widać, ale czuję się zmęczona tym wszystkim. To wszystko będzie na mnie ciążyć latami. Z pewnych rzeczy trudno będzie mi wyjść, czy je zmienić. Ale to nie znaczy, że nie chcę. Czasem mi po prostu ciężko. Po prostu stąd wyjdź.. nie potrzebuję rozmowy z Tobą..

Blondynka bez słowa opuściła pokój.

♥♥♥

Hola chicas/chicos <3

Vengo a ti con capitulo 6 <3

Mam nadzieję, że wam się podoba <3

Czytasz - komentujesz - motywujesz <3

Do następnego <3

Adios ziomeczki <3