Capitulo 1 [Amor que sobrevivira todo]

"Czasem, kiedy mówię, że wszystko u mnie w porządku, 

chciałabym, żeby ktoś spojrzał mi w oczy, uściskał mocno i powiedział: 

wiem, że wcale tak nie jest."

Szatynka siedziała na ławce na dworcu kolejowym i czekała na swoją ciocię. Zaczęła spoglądać na otoczenie. Zielone drzewa idealnie współgrały z blado różowym niebem. Kiedyś nie dostrzegała tego. Nie widziała piękna otoczenia. W jej głowie ciągle przelatywały wspomnienia.


- Kocham Cię mamo.
- Ja Ciebie też córeczko.
- Boję się, że kiedyś mi Ciebie zabraknie. - powiedziała, ze smutkiem w oczach.
- Nie zabraknie.
- Obiecujesz?
- Obiecuję kochanie.

- Mam marzenie.
- Jakie?
- Chcę być szczęśliwa.
- A nie jesteś?
- Nie. Dopóki ty mamusiu nie jesteś szczęśliwa to ja też nie będę.

- Tato, a jakie jest życie?
- Ja sam tego jeszcze nie wiem.
- A kiedy się dowiesz to nauczysz mnie żyć?
- Oczywiście. Ale ty córciu sama się z czasem nauczysz.
- Jesteś tego pewien?
- Tak.

- Tato! Mamo! Nie opuszczajcie mnie!
Na ekranach pojawiły się ciągłe linie. Do sali od razu wparowali lekarze, oraz pielęgniarki.
- Proszę wyjść.
- Nie! - powiedziała po czym się rozpłakała.
- Proszę stąd natychmiast wyjść.
- Niee!
Pielęgniarki siłą wyprowadziły brunetkę z sali. Na korytarzu czekała na nią już jej przyjaciółki.
- Wyjdą z tego. - przytuliła szatynkę.
- Nie. Ich serduszka przestały już bić. Teraz są już w niebie i patrzą na mnie tam z góry. Może ich przy mnie nie ma, ale na zawsze pozostaną tu - wskazała na serce. - Kocham was - powiedziała cicho i ponownie się rozpłakała.

Nie mogła zapomnieć tych wszystkich złych i dobrych wspomnień. Nie mogła zapomnieć najważniejszych osób w swoim życiu. Wiedziała, że teraz są w lepszym świecie. W świecie w którym nie ma już bólu, zazdrości, nienawiści. Jest już tylko dobro i miłość. Chciała być tam z nimi, ale wiedziała, że jej rodzice chcieliby żeby przeżyła życie szczęśliwie, żeby poznała smak życia. A szatynka nie chciała zawieść rodziców, więc po prostu próbowała żyć, bez bólu i cierpienia choć nie zawsze jej to wychodziło. Ale może kiedyś będzie dobrze? przez jej głowę przelatywały takie myśli. Miała nadzieję, że u cioci i wujka będzie jej dobrze...

♥♥♥

Hola chicas <3

Tak się prezentuje 1 rozdział nowej historii <3

Mam nadzieję, że wam się podoba <3

Czytasz - komentujesz - motywujesz <3

Adios ziomeczki <3