Capitulo 8 [Amor que sobrevivira todo]

"Najlepiej po prostu nie myśleć, doprowadzić umysł do stanu, w którym jedyne co Cię utula jest pustka. Niektórzy źle się z nią czują, ale ja myślę, że już przywykłam. Nie tylko już mi nie przeszkadza, ale dobrze się z nią czuję, bezpiecznie. Nic mnie nie dotyka, nic mnie nie dotyczy, jestem poza tym."

- Ale państwo Verdas jadą z nami bo mają w tamtym mieście rodziców, więc ty i Leon zostajecie sami na 4 dni.
- Żartujecie sobie?!
- Nie.
- Gorzej już być nie może...
- I przez te 4 dni będziecie mieszkać razem.
- Nie! Czemu mi to robicie?!
- Ale my Ci nic nie robimy.

- Nienawidzę was! - krzyknęła po czym pobiegła do swojego pokoju.
Trzasnęła drzwiami i skierowała się na łóżko. Wzięła z szafki swój niebieski notes i długopis, otworzyła go na odpowiedniej stronie, a następnie zaczęła pisać.

Drogi pamiętniku!

Z dnia na dzień jest coraz gorzej. Angie i Pablo mają mnie gdzieś. Jutro gdzieś wyjeżdżają na 4 dni, a ja zostaję z synem ich przyjaciół. Jest strasznie nieznośny. Pierw mnie obrażał i uważał się za nie wiadomo kogo, a potem mnie przeprosił i chyba myślał, że mu wybaczę. To się grubo pomylił. Nie jest mi on potrzebny do szczęścia. Nikt mi już nie jest potrzebny do szczęścia. Popadam już w depresję, nie czuję nic kompletnie. Nie wiem czy mówię z sensem, może to tylko brednie. Z tego szczęścia, aż chce mi się skakać. Najlepiej z mostu , pod pociąg. Wszystko jest lepsze niż mieszkanie z Leonem. Mam nadzieję, że te 4 dni szybko zlecą...

Kiedy skończyła pisać odłożyła swój pamiętnik na miejsce. Zdecydowała, że pójdzie na spacer. Z dala od Angie, Pablo, Leona. Z dala od wszystkich. Chciała przemyśleć parę rzeczy. Założyła swoje trampki i bez słowa wyjaśnienia wyszła z domu. Zaczęła spacerować po całej wsi. Chodziła nawet w miejscach których nie znała. Chciała zobaczyć miejsca niedaleko swojego nowego domu, ale chciała również chociaż na chwilę odciąć się od rzeczywistości. Po jakimś czasie znalazła się w pięknym miejscu. Jej oczom pokazała się śliczna polana pełna różnorakich kwiatów. Przysiadła na Ziemi i zaczęła się rozkoszować cudnym zapachem kwiatów. Mogłabym tu zostań na zawsze.. jest tu tak cicho i spokojnie... Wokół był śliczny lasek przez co trudniej było się tam dostać. Od dziś jest to moje miejsce ♥ . Po jakimś czasie zdecydowała, że czas wracać do domu. Przeszła przez lasek i zaczęła iść dróżką. Nagle zorientowała się, że idzie złą drogą. Zgubiłam się... To jedyne przeszło jej przez myśl. Sięgnęła do kieszeni, żeby wyjąć komórkę. Ale ze mnie kretynka.. nie wzięłam z domu telefonu... Nie wiedziała co ma zrobić. Usiądę i zaczekam. Może ktoś przyjdzie mi pomóc. To chyba najlepsze rozwiązanie.. Jak postanowiła tak zrobiła.

♥♥♥

Hejo ziomeczki <3

Od razu przepraszam, że rozdział taki krótki, ale piszę go o pierwszej w nocy, a kręgosłup mnie strasznie boli.

Wszystko o czym marzę to się położyć spać.

Mam nadzieję, że wybaczycie <3

Czytasz - komentujesz - motywujesz <3

Lecę spać <3

Dobranoc misiaczki <3

Adios <3