Capitulo 9 [Amor que sobrevivira todo]

"Jeśli nie starasz się przełamywać barier, pewnego dnia to one skutecznie przyprą cię do muru."

- Cześć - usłyszała za swoimi plecami.
- Hej - powiedziała i natychmiast się odwróciła.
Ujrzała śliczną brunetkę ubraną w białą sukienkę w niebieskie kropki. Włosy miała rozpuszczone, a uroku dodawała jej błękitna opaska.
- Jak się nazywasz? I w ogóle co ty tu robisz tak na środku pola?
- Violetta i emm.. zgubiłam się. A ty jak się nazywasz?
- Francesca. Gdzie mieszkasz?
- Na ulicy Kolorowej 27.

- A ja 25. Mieszkam na obok Ciebie. Nigdy w życiu Cię nie widziałam. Nie wiedziałam, że państwo Saramego mają córkę.
- Ja dopiero się wprowadziłam i nie jestem ich córką.
- A kim.
- To najmniej ważne. Pomożesz mi wrócić?
- Jasne.
Violetta wstała po czym zaczęła iść za Francescą. Po około 20 minutach były na miejscu. Dziewczyna powiedziała zwykłe "pa" i poszła w stronę domu. Weszła do środka. Od razu zatrzymał ją głos Angie.
- Violu porozmawiajmy.
- O czym ja mam niby z wami rozmawiać?!
- Nie chcemy żeby tak było.
- Jak?
- Odpychasz wszystkich od siebie, odzywasz się do nas gorzej niż do psa.
- Nie zmienicie tego.
- Czemu?
- Tak po prostu.
- I widzisz? Zamykasz się w sobie.
- I dobrze mi z tym.
- Dobrze? Kiedyś zostaniesz sama. Zupełnie sama.
- Skąd wiecie czy akurat tego nie chcę?
- Bo żaden człowiek nie pragnie samotności.
- No to najwyraźniej ja jestem inna.
- Jesteś. Ale to nie oznacza, że musisz taka być.
- Nie zmusicie mnie do zmiany siebie.
- A szkoda.
- Tylko wam jest z tego powodu szkoda. Mi jest jedynie szkoda, że zostawiacie mnie z tym kretynem na 4 dni.
- Czemu go nie lubisz?
- Nie wasz interes. - powiedziała po czym poszła na górę.
Weszła do pokoju trzaskając drzwiami i usiadła na łóżku. Wzięła z półki długopis oraz pamiętnik którego otworzyła na odpowiedniej stronie.

Drogi pamiętniku!

Nigdy nie będę taka jaką by chcieli mnie widzieć. Angie i Pablo myślą, że poprzez jakąś głupią rozmowę zmienią moje zachowanie, zmienią mnie. Nie uda im się to. Jestem jaka jestem i nikt mnie nie zmieni. Boli mnie tylko to, że nie potrafią mnie zaakceptować taką jaka jestem. Każdy jest inny to normalna sprawa, różnimy się. Jestem wyjątkowa na swój sposób. Jak każdy. Ale ja nie jestem "każdy". A oni nie chcą tego zrozumieć. Dziwią się, że tak się wobec nich zachowuję. Nie znam ich, nie wiem o nich nic. Z dnia na dzień nie umiem tak po prostu im zaufać, uwierzyć, że chcą dla mnie dobrze. Nie umiem udawać świetnej córeczki. Po prostu nie potrafię. A jeśli Angie i Pablo nie umieją tego zrozumieć to ich problem. Nie muszą ze mną rozmawiać. Jest mi to niepotrzebne. Mam nadzieję, że kiedyś będzie lepiej.

Szatynka odłożyła niebieski notes na szafkę, a następnie wzięła swoją pidżamę i udała się do łazienki. Po wykonaniu wieczornych czynności położyła się w swoim mięciutkim łóżku po czym przykryła się kołdrą. Po jakimś czasie odpłynęła do krainy Morfeusza...

♥♥♥

Cześć ziomeczki <3

Rozdział krótki xD
Jak zawsze xD

To nie żadna nowość xD

Mam nadzieję, że rozdzialik wam się spodobał :)

Wiecie może co mam zrobić jeśli publikuję rozdział o  13, a wam się pokazuje po godzinie, że dodałam.

Ktoś wie co mam z tym zrobić?

Czytasz - komentujesz - motywujesz <3

Do następnego <3

Kocham was <3

Adios <3