Nadzieja umiera ostatnia...

Cześć.
Pewnie nie spodziewaliście się tego posta.
Ale muszę wam to przekazać.
Dzisiaj bardzo pochopnie podjęłam decyzję o usunięciu bloga.
Płakałam kiedy pisałam tamten post.
Było to spowodowane.. nie ważne czym.
To jest tutaj najmniej ważne.
Kiedy czytałam te wasze komentarze uświadomiłam sobie coś.

To wy i ten blog pokazaliście mi, że marzenia się spełniają.
Moim marzeniem było prowadzenie bloga.
I udało mi się to spełnić.
Bloga traktuję jako mój drugi świat.
Świat w którym się zamykam, żeby odpocząć od rzeczywistości.
A co jeśli ktoś zniszczy mój mały świat?
Wtedy zniknie cząstka mnie.
Pewna ważna dla mnie osoba porozmawiała dziś ze mną na spokojnie.
I wytłumaczyła mi pewne rzeczy.
Dzięki niej zrozumiałam, że nie można rezygnować z marzeń, rezygnować z was.
Kocham was.
Pokazaliście mi, że warto walczyć o marzenia, że warto było przez 9 miesięcy prowadzić bloga.
Podobno nadzieja umiera ostatnia.
Wasza nie umarła.
Moja też nie.
W jeden dzień przekreśliłam całego bloga.
Wiem, że nie powinnam i za to was przepraszam.
Mam nadzieję, że wybaczycie.
Ale część z was może się cieszyć.
Wracam do mojego małego świata <3
Wracam do was <3