Capitulo 20 [Amor que sobrevivira todo]

"Popatrz na mnie jeszcze raz w Twoich oczach widzę blask, który daje szczęście mi na samotne dni"

Młodą szatynkę obudziły promienie przedzierające się przez zasłony. Nadal była wtulona w Leona. Było jej bardzo przyjemnie i wygodnie, ale niestety trzeba było wstać. Delikatnie przetarła oczy ręką. Zaczęła się przyglądać Leonowi. Cieszyła się, że ma takiego wspaniałego przyjaciela. Nie mogła sobie wymarzyć lepszego.
Mimo, że znała go krótko to kochała go jak brata. Nie mogła wyobrazić sobie życia bez swojego przyjaciela. Po krótkich przemyśleniach wygramoliła się z szatyna objęć i wróciła do swojego pokoju. Podeszła do szafy i zaczęła wybierać zestaw ubrań na dzień dzisiejszy. Spojrzała na widok za oknem i ujrzała, że jest słonecznie. Wyciągnęła z szafy krótkie spodenki oraz bluzeczkę z krótkim rękawem i udała się do łazienki w której wykonała poranne czynności. Kiedy już była gotowa zgarnęła z szafki swój niebieski notes oraz długopis i usiadła na łóżku. Otworzyła pamiętnik na odpowiedniej stronie i zaczęła pisać.

Drogi pamiętniku!

Nawet nie wiem od czego zacząć. Może zacznę od Leona. Przez te parę dni zbliżyliśmy się do siebie (Od autorki: Nie w tym sensie ;p Jako przyjaciele ;d) Kocham Leona jak starszego brata i nie wyobrażam sobie życia bez niego. Wiele się w moim życiu pozmieniało. Na lepsze oczywiście. Potrzebuję Leona bliskości. Przy nim czuję się bezpiecznie. Czuję się po prostu dobrze. Ale jest też jedna osoba przy której czuję się wspaniale. Jest to Marco. Mimo, że znam go od niedawna to jesteśmy razem. Na początku byłam negatywnie nastawiona kiedy spytał mnie czy zostanę jego dziewczyną. Ale przecież nie mam nic do stracenia. Wczoraj mieliśmy naszą pierwszą randkę. Widać, że Marco się postarał. Cieszę się, że się stara chociaż ja w ogóle na to nie zasługuję. Kocham go.. chyba...

Wczoraj rozmawiałam z Leonem. Uświadomił mi, że zachowuję się nie fair wobec Angie i Pablo. I miał rację. Oni pokazują mi, że traktują mnie jak własną córkę, a ja odpycham od siebie wszystkie uczucia. Do tej pory pokazałam im, że mi nie zależy. A to nie prawda. Zależy mi, ale nie umiem tego pokazać. Podziwiam ich za to, że mimo, że mnie nie znają to wzięli pod własny dach. Dzięki nim nie muszę mieszkać w domu dziecka. I za to im bardzo dziękuję. Muszę w końcu pokazać, że mi też zależy. Bo jeśli nie to mogę stracić ich na zawsze...

Dziewczyna westchnęła, a następnie odłożyła pamiętnik. Zdecydowała, że zadzwoni do Angie. Wzięła z biurka swojego czarnego laptopa. Usiadła na łóżku po czym włączyła urządzenie. Już po chwili dzwoniła do Angie. Po kilku sekundach na wideo pojawiła się blondynka.

- Cześć Violu - powiedziała z uśmiechem.

- Cześć Angie. Wiem, że to nie najlepszy moment, ale chciałam przeprosić.

- Ale Violu za co ty mnie przepraszasz?

- Za to jak się zachowywałam. Po prostu byłam wobec was nie fair.

- Ja nie mam Ci czego wybaczać. Jesteś dla nas jak córka.

- Wiem i za to wam dziękuję - oznajmiła z uśmiechem.

- A skąd u Ciebie taka nagła zmiana? - spytała ciekawa.

- Porozmawiałam z Leonem.

- Ale przecież.. - Violetta od razu jej przerwała.

- Pogodziłam się z nim. Jest dla mnie wielką podporą.

- Leon ma na Ciebie bardzo dobry wpływ.

- Kocham go.. oczywiście jako przyjaciela - dodała po chwili.

- Violu, a może ty się w nim zakochałaś? - spytała z promiennym uśmiechem.

- Nieee. Jest tylko moim przyjacielem. A zresztą ja chodzę z jego bratem.

- I co on na to?

- Był zły, że mu o tym nie powiedziałam.

- Jest zazdrosny - stwierdziła.

- Angiee!

- No co? Ja tylko mówię prawdę.

- To nie prawda. Tęsknię za wami - zmieniła temat.

- My za Tobą też. Za dwa dni będziemy w domu. Violu ja już niestety muszę kończyć. Do usłyszenia słoneczko.

Ciotka pomachała Violetcie, a następnie się rozłączyła.

♥♥♥

Hejo wszystkim <3

Ha ha ;D

Tym razem nie możecie mnie zabić ;D

A właściwie możecie O_o xD

Bo pisała, że kocha Marco i wgl xD

Ale co tam ;D

Jeżeli chcesz mnie zabić to ustaw się w kolejce :D

Czytasz - komentujesz - motywujesz <3

Do następnego <33

Adios misiaki <3