Capitulo 2 [Amor que sobrevivira todo]

"Jeden dzień smutku potrafi nauczyć nas więcej niż cały rok szczęścia"

Rozdział dedykowany Andżelice ♥

Na dworcu siedziała już dobre pół godziny. Zaczęła wątpić, że ktokolwiek po nią przyjdzie. No tak. Zapomnieli o mnie. W sumie to się im nie dziwię. Bo kto chciałby zajmować się taką sierotą jaką jestem ja?. Wstała z ławki. Już miała odejść z tego miejsca, ale zatrzymał ją czyjś głos. Podbiegł do niej chłopak w około tym samym wieku.
- Ty jesteś Violetta Castillo?
- Tak, a ty jesteś...?
- Jestem synem przyjaciela waszej rodziny. Przyszedłem żeby Cię tam zaprowadzić. To niedaleko.

- A czemu oni po mnie nie przyszli?
- Nie mieli czasu.
- Rozumiem. Nikt nie ma dla mnie czasu. - zasmuciła się.
- Nie martw się.
- Martwię bo zobaczę ich pierwszy raz na oczy. Boję się tego spotkania.
- Oni są naprawdę dobrymi ludźmi. Znam ich odkąd się urodziłem.
- Dziękuję.. Jak masz na imię? Bo wcześniej nie zapytałam - uśmiechnęła się.
- Leon. Leon Verdas.
- Śliczne imie - stwierdziła.
- Dziękuję. Daj mi swoje walizki i chodźmy.
- Przecież mogę sama je ponieść.
- Pomogę Ci.
- Nie. Umiem sobie sama poradzić.
- Ale ty jesteś uparta.
- Jestem i nikt tego nie zmieni.
Dziewczyna wzięła do ręki rączkę od walizki i razem z chłopakiem udała się do domu państwa Castillo. Po drodze dziewczyna podziwiała śliczną okolicę. Mimo, że nigdy nie przebywała zbyt długo na wsi to musiała przyznać, że było tu bardzo ślicznie, jak również cicho i spokojnie. Można tu było spokojnie pomyśleć i nikt nie mógł ci przeszkodzić. Nie to co w mieście. Ciągłe huki, krzyki, odgłosy z ulicy. Wiedziała, że teraz trudno będzie przyzwyczaić się do nowego miejsca. Bała się spotkania ze swoimi przyszłymi opiekunami. Miała obawy, że ją nie zaakceptują. Tego bała się najbardziej. Uważała to za miły gest, że prawie, że zupełnie obcy dla niej ludzie tak po prostu przyjęli ją pod swój dach. Ona nie wiedziała nic o swoich wujkach, a oni o niej. Musieli się poznać od nowa. Żebym tylko nie popełniła żadnego błędu. Jest to dla mnie wielka szansa. Może jest to rodzina z którą zostanę na dłużej? Odpowiedzi na to pytanie nie znał nikt. Mogła się dowiedzieć dopiero w dalekiej przyszłości. Z rozmyśleń wyrwał ją głos chłopaka.
- Violetto już jesteśmy.
Dziewczyna dokładnie przyjrzała się domowi. Śliczny jasno pomarańczowy kolor idealnie pasował do tego domu. Kiedy weszli na podwórko w oczy rzucił jej się śliczny ogród. Było w nim wiele rodzajów kwiatów. Tulipany, róże, goździki i wiele więcej. Jak tu pięknie. powiedziała sobie w myślach.
- Gotowa, żeby poznać swoją rodzinę?
- Nigdy na to nie będę gotowa, ale muszę to zrobić. Życz mi powodzenia.
Leon uśmiechnął się promiennie do szatynki po czym odszedł. Dziewczyna wzięła głęboki oddech po czym zadzwoniła dzwonkiem. A więc to tak zaraz zacznie się moje nowe życie...

♥♥♥

Hola chicas <3

Tak się prezentuje rozdział 2 <3

Viola poznała Leona, a w następnym rozdziale pozna swoich opiekunów ;d

Mam nadzieję, że nowa historia wam się podoba ;>

Teraz daję więcej opisów, a nie same dialogi ;>

Mam nadzieję, że tak jest lepiej c;

Czytasz - komentujesz - motywujesz <3

Adios chicas <33